زبان پارسی باستان در شاخهٔ زبان‌های ایرانی از گروه زبان‌های هندوایرانی خانوادهٔ زبان‌های هندواروپایی قرار می‌گیرد. این زبان به زبان فارسی میانه تحول یافت که زبان ادبی و رسمی دوران ساسانیان بود و بعدها به زبان پارسی دری یا پارسی نو تبدیل شد. این زبان از زبان نیاایرانی (زبان ایرانی باستان) سرچشمه گرفته است. باید یادآور شد که این زبان به دلیل اینکه اروپاییان تاریخ ما را نوشته اند پارسی باستان نامیده شده است وگرنه طبق گفته خشایارشا که می گوید من به زبان آریایی سخن می گویم باید نام زبان آریایی بر آن نهاد

پارسی باستان در کنار زبان اوستایی تنها زبان‌های ایرانی دوران کهن هستند که متن یا کتیبه‌هائی از آن‌ها به جا مانده است. زبان پارسی باستان در غرب و جنوب غربی ایران صحبت می‌شده است و قدیمی‌ترین متنی که از آن به جای مانده به قرن ششم پیش از میلاد مربوط می‌شود. امّا باید این نکته را در نظر گرفت که زبان اکثریت ساکنان جنوب‌غربی ایران عیلامی بوده است